مرا ببخش ندیده ی دوست داشتنی ام...
کاش باورم میکردی همانگونه که هستم...میخواهمت اکنون که دیگر نمیخواهیم...میخواهم که باشی حتی اگر سخنی به مهر بر زبان نیاوری...تنها بودنت برایم کافیست...نمی خواهم بمانی تنها کمی نرم تر و آهسته تر مرا ترک کن تا فرصتی داشته باشم برای دیدن قدم هایت و دور شدنت را به نظاره بنشینم...
+ نوشته شده در جمعه بیستم آذر ۱۳۸۸ ساعت 23:23 توسط ...
|
فرقی نمی کند